Ik heb besloten dat dit het laatste berichtje gaat worden. We moeten door met ons leven en dat zal zeker niet gemakkelijk zijn. Ik kies er alleen voor om dat leven weer wat anoniemer te maken. Ik wil iedereen bedanken voor de lieve woorden die ze ons schreven.
Niemand leeft voor niets. Ieder mens komt op de wereld om een verschil te maken voor iemand anders. En Jonah heeft dat verschil voor altijd gemaakt in het leven van een ieder die hem kende.
Bedankt.
donderdag 30 augustus 2012
maandag 27 augustus 2012
27 augustus
Vandaag begint het gewone leven weer na de vakantie. Toen ik naar school reed en alle kinderen zo voor het eerst weer naar school zag komen, was er even een moeilijk moment. De meiden gaan naar school, een nieuwe groep. Jonah had naar groep 3 gegaan als hij nog leefde. Ik heb het er even moeilijk mee en 's middags na schooltijd komen even de tranen bij de koffie. Later hoor ik van Jan dat de meiden een leuke eerste dag hebben gehad, waarna er daarna door alle drie werd gespeeld met een vriendinnetje. Ik had het ook leuk op school. Veel gedaan, heerlijk gekletst. Onderwijs is nog steeds een heel mooi vak!
Vorige week ben ik al de hele week 's ochtends naar school geweest om alles klaar te maken voor het nieuwe schooljaar. Het was leuk om weer met collega's te koffie drinken, praten over de vakantie, praten over het aankomende schooljaar en natuurlijk ook praten over Jonah. Ik heb twee hele lieve teams om mij heen, van zowel mijn eigen school, als van de openbare kant. We zijn vrijdag zelfs met de huifkar naar het strand geweest en hebben daar heerlijk gezwommen. We hadden een teamuitje nodig met wat nieuwe gezichten en ik zelf, omdat ik er een tijdje tussenuit ben geweest. Later nog uit eten met beide teams van 't Jok en ook dat was gezellig. Gersprekken wederom over luchtige en zwaardere onderwerpen.
Zaterdag zijn we naar de wal geweest voor familiebezoek. Gezellig en niet te veel gepland, beetje rustig aan. Bij mijn ouders kwam mijn broer met vrouw en zoontje ook thuis. Ik kan altijd heerlijk praten met hem en zijn vrouw. Zij zijn vele keren geweest tijdens Jonah zijn ziekbed en mijn schoonzus Anja noemt alles lekker bij de naam. Ik vind dat prettig, merk ik. Ik ben veranderd, ik deel moeilijker met anderen. Niet met iedereen is het moeilijk, maar soms. Met hen niet en daarom vind ik het leuk om ze te zien. De kinderen vermaakten zich prima bij opa en oma, met het speelgoed boven en beneden. Zondag nog naar Jan zijn vader en daar was het gelukkig droog, zodat de dames met opa en ons naar de kinderboerderij konden. Opa is vrijwilliger bij de kinderboerderij en dus mochten de dames lekker de beestjes aaien en op schoot houden en voeren. In de speeltuin hebben we gespeeld, ook ik heb geschommeld (alleen en samen met Roos) en gewipt. Toen Jan ook op de wip zat werd het wat lastiger. Ik kwam bijna niet meer naar beneden ;-)
Nu ga ik even heerlijk een dvd-tje kijken, morgen weer een nieuwe dag.
Vorige week ben ik al de hele week 's ochtends naar school geweest om alles klaar te maken voor het nieuwe schooljaar. Het was leuk om weer met collega's te koffie drinken, praten over de vakantie, praten over het aankomende schooljaar en natuurlijk ook praten over Jonah. Ik heb twee hele lieve teams om mij heen, van zowel mijn eigen school, als van de openbare kant. We zijn vrijdag zelfs met de huifkar naar het strand geweest en hebben daar heerlijk gezwommen. We hadden een teamuitje nodig met wat nieuwe gezichten en ik zelf, omdat ik er een tijdje tussenuit ben geweest. Later nog uit eten met beide teams van 't Jok en ook dat was gezellig. Gersprekken wederom over luchtige en zwaardere onderwerpen.
Zaterdag zijn we naar de wal geweest voor familiebezoek. Gezellig en niet te veel gepland, beetje rustig aan. Bij mijn ouders kwam mijn broer met vrouw en zoontje ook thuis. Ik kan altijd heerlijk praten met hem en zijn vrouw. Zij zijn vele keren geweest tijdens Jonah zijn ziekbed en mijn schoonzus Anja noemt alles lekker bij de naam. Ik vind dat prettig, merk ik. Ik ben veranderd, ik deel moeilijker met anderen. Niet met iedereen is het moeilijk, maar soms. Met hen niet en daarom vind ik het leuk om ze te zien. De kinderen vermaakten zich prima bij opa en oma, met het speelgoed boven en beneden. Zondag nog naar Jan zijn vader en daar was het gelukkig droog, zodat de dames met opa en ons naar de kinderboerderij konden. Opa is vrijwilliger bij de kinderboerderij en dus mochten de dames lekker de beestjes aaien en op schoot houden en voeren. In de speeltuin hebben we gespeeld, ook ik heb geschommeld (alleen en samen met Roos) en gewipt. Toen Jan ook op de wip zat werd het wat lastiger. Ik kwam bijna niet meer naar beneden ;-)
Nu ga ik even heerlijk een dvd-tje kijken, morgen weer een nieuwe dag.
woensdag 22 augustus 2012
22 augustus 2012
Ik schrijf veel de afgelopen dagen, ik heb het nodig. Het is stil in huis, de kinderen liggen er vroeg in en lezen nog wat en Jan is aan het sporten. Vandaag weer gewerkt waar het ook nog vrij rustig is. Vanochtend twee leerkrachten die ook bezig waren, alles klaar maken voor het nieuwe schooljaar. Even gezellig koffie drinken en dan weer aan het werk. Er zijn wat zaken blijven liggen tijdens mijn afwezigheid en die wil ik voor het nieuwe schooljaar nog af hebben. Dat geeft rust en ik doe het rustig aan. Als ik iets geleerd heb de afgelopen tijd is dat je bewust tijd moet nemen om ook te ontspannen. Daarom werk ik deze week alleen de ochtenden.
's Middags zijn voor mijn gezin, in de tuin, lezen en rondjes fietsen met Suus die verwoede pogingen doet om het los fietsen onder de knie te krijgen. Verder zijn Sarah en Roos ook aan het haken geslagen, het lukt al vrij aardig. Ach het is wel leuk om samen even een tijdje te friemelen. Verder heb ik op mijn I-pad eindelijk ontdekt hoe je daar boeken op kunt lezen. Mijn eerste boek was het e-book van Lowie van Gorp, KanjerGuusje, 'Mijn leven is van mij'. Van de opbrengst sponsoren ze projecten voor kinderen in het ziekenhuis samen met de VOKK. Daarom stuur ik mijn exemplaar aan niemand door. Het is een mooi boek over een meisje met kanker en haar familie, ook in het AMC, erg herkenbaar voor mij. Zeker de moeite waard om te lezen. (lijkt wel reclame)
Nu ik handiger wordt met de i-pad komt het idee naar boven om ook eens het veel gedane twitteren te proberen. Straks wordt ik nog handig met al die zaken ;-) Ik ben eigenlijk een beetje een druif als het gaat om computers en telefoons. Ik kan overgens wel sms-en. maar ja als zelfs je eigen moeder en schoonvader je uit nodigen om lid te worden van hun vriendenclubje op face-book en je weet als kind nog niet hoe dat werkt op je 37e. Tja, wat zal ik zeggen. Nou mam, als jij leert sms-en dan wordt ik lid van je face-book clubje, hihi.
's Middags zijn voor mijn gezin, in de tuin, lezen en rondjes fietsen met Suus die verwoede pogingen doet om het los fietsen onder de knie te krijgen. Verder zijn Sarah en Roos ook aan het haken geslagen, het lukt al vrij aardig. Ach het is wel leuk om samen even een tijdje te friemelen. Verder heb ik op mijn I-pad eindelijk ontdekt hoe je daar boeken op kunt lezen. Mijn eerste boek was het e-book van Lowie van Gorp, KanjerGuusje, 'Mijn leven is van mij'. Van de opbrengst sponsoren ze projecten voor kinderen in het ziekenhuis samen met de VOKK. Daarom stuur ik mijn exemplaar aan niemand door. Het is een mooi boek over een meisje met kanker en haar familie, ook in het AMC, erg herkenbaar voor mij. Zeker de moeite waard om te lezen. (lijkt wel reclame)
Nu ik handiger wordt met de i-pad komt het idee naar boven om ook eens het veel gedane twitteren te proberen. Straks wordt ik nog handig met al die zaken ;-) Ik ben eigenlijk een beetje een druif als het gaat om computers en telefoons. Ik kan overgens wel sms-en. maar ja als zelfs je eigen moeder en schoonvader je uit nodigen om lid te worden van hun vriendenclubje op face-book en je weet als kind nog niet hoe dat werkt op je 37e. Tja, wat zal ik zeggen. Nou mam, als jij leert sms-en dan wordt ik lid van je face-book clubje, hihi.
dinsdag 21 augustus 2012
Vakantie bijna voorbij
Vandaag voor de 2e ochtend weer aan het werk en ik ervaar het nu als lekker. Ik heb een doel waar ik heen moet en collega's die gezellige afleiding geven. Sarah, Roos en Suus vermaken zich thuis met vriendinnen en vanmiddag was het toch nog zulk lekker weer dat het zwembad vol ging met water. We hebben zo'n groot rechthoekig geval en er moet veel water in, maar ze hebben er veel lol in. Zelf ook nog even erin gezeten, ik hou wel van lekker warm water in een bad.
Aan het eind van de week nog een drukke dag voor de boeg op school, met vergaderingen, een uitje en een etentje met het team van beide scholen. Ik heb er wel zin in. Gisteravond had ik een slecht moment, maar vandaag gaat het langzaam weer wat beter. Toch lees ik via de website Kanjer Guusje dat andere ouders ook vanmiddag het bericht hebben gekregen dat hun kind niet meer beter zal worden. Ik lees hun site, waarom zal je je misschien afvragen. Ja, je zoekt verbondenheid met mensen in dezelfde situatie. Met mensen praten die het niet meegemaakt hebben is ook fijn, maar anders.
De meiden hebben bedacht dat Jonah een vlinder is en elke keer als we er één zien benoemen ze dat Jonah is de tuin is. Wel een mooie gedachte, komt misschien wel, omdat hij veel vlinders tekende vlak voor zijn dood.
Morgen weer naar school en hopelijk weer even zwemmen.
Aan het eind van de week nog een drukke dag voor de boeg op school, met vergaderingen, een uitje en een etentje met het team van beide scholen. Ik heb er wel zin in. Gisteravond had ik een slecht moment, maar vandaag gaat het langzaam weer wat beter. Toch lees ik via de website Kanjer Guusje dat andere ouders ook vanmiddag het bericht hebben gekregen dat hun kind niet meer beter zal worden. Ik lees hun site, waarom zal je je misschien afvragen. Ja, je zoekt verbondenheid met mensen in dezelfde situatie. Met mensen praten die het niet meegemaakt hebben is ook fijn, maar anders.
De meiden hebben bedacht dat Jonah een vlinder is en elke keer als we er één zien benoemen ze dat Jonah is de tuin is. Wel een mooie gedachte, komt misschien wel, omdat hij veel vlinders tekende vlak voor zijn dood.
Morgen weer naar school en hopelijk weer even zwemmen.
zaterdag 18 augustus 2012
Onzichtbaar
Onzichtbaar
een zucht is onzichtbaar
net als de wind
de nacht is onzichtbaar
als de dag begint
onzichtbaar zijn de dingen
die ik kwijt ben
die ik nooit meer vind
maar
met mijn ogen dicht
zie ik alles
wat mijn hoofd verzint
Dit gedichtje staat in een kinderboek en ik moest meteen aan Jonah denken. Ik ben hem kwijt, maar telkens als ik wil kan ik mijn ogen dicht doen en daar filmpjes zien van hem. Dat maakt het niet makkelijker, want ik vind het zwaar de laatste weken. Overal waar ik iets met de meiden doe, zie ik mezelf dat met Jonah doen, samen in bad, samen koekjes bakken, genieten van een poppentheater. De eerste roes is voorbij en het dringt door dat hij dood is. Onomkeerbaar, ik weet het, maar aanvaarden daar heb ik het moeilijk mee. Het valt tegen, leven zonder Jonah. Laatst was ik met Jan en de kinderen een ijsje halen in het dorp en daarna liepen we even langs wat winkeltjes. Daar hingen leuke zwembroeken, voor Jonah en toen bedacht ik weer dat dat niet meer kan. We proberen een gewoon gezin te zijn, we ontbijten gezellig, gaan naar het strand, waar de meiden zich prima vermaken, we bbq-en en laten het zwembad maar weer eens vollopen. Het is ook soms best leuk, maar het is niet meer zoals het was. Ik hou van kleur en waar het leven voorheen overwegend, rood en groen en geel was is het nu blauw en soms wat paars. Kouder van kleur, alsof de zon even veel moeite heeft met schijnen. We zijn in ons gezin allemaal bezig om ons een weg te banen in het verder leven. De meiden hebben het vaak over Jonah. Ze vinden het fijn om samen te slapen, want alleen is maar alleen. Dat is anders dan voorheen, ze hebben elkaars warmte meer dan ooit nodig. Suus loopt het liefst op Jonah zijn slippers en laarsjes en zijn winterjas mag ook nog een jaar gedragen worden, is besloten door ons kleinste monstertje. Ik hoop dat anderen onze kinderen zullen vragen naar hoe het met hen gaat, hoe zij zich voelen vooral. Zelf merk ik dat ik het fijn vind als mensen even langskomen, even sms-en of mailen. Mensen hoeven niet bang te zijn, omdat ze misschien geen woorden hebben. Woorden hebben wij wel en we hebben vooral behoefte om gehoord te worden. Telkens weer ons verhaal te vertellen, om het te verwerken. Veel mensen zijn daarin heel lief en dat waarderen we heel erg.
Van de week ben ik nog uit eten geweest met alle meiden (nou ja eigenlijk zijn we al vrouwen, maar dat vergeet ik steeds) die hebben geholpen tijdens de condeleance thuis. Het was tijd om te lachen, huilen hadden we immers al samen gedaan. We hebben heerlijk gegeten en vooral veel gelachen. Een meneer achter ons had een hele grote glimlach en genoot zichtbaar mee van onze vrolijkheid.
vergeet ik bijna te vertellen dat Jonah thuis is gekomen en dat zijn sierurn van de week ook is aangekomen. Hij moet nog in de mooie urn over gedaan worden. Hij is mooi, een blauwe wolk met een vlindertje op de deksel, een gouden, zoals de meisjes graag wilden.
een zucht is onzichtbaar
net als de wind
de nacht is onzichtbaar
als de dag begint
onzichtbaar zijn de dingen
die ik kwijt ben
die ik nooit meer vind
maar
met mijn ogen dicht
zie ik alles
wat mijn hoofd verzint
Dit gedichtje staat in een kinderboek en ik moest meteen aan Jonah denken. Ik ben hem kwijt, maar telkens als ik wil kan ik mijn ogen dicht doen en daar filmpjes zien van hem. Dat maakt het niet makkelijker, want ik vind het zwaar de laatste weken. Overal waar ik iets met de meiden doe, zie ik mezelf dat met Jonah doen, samen in bad, samen koekjes bakken, genieten van een poppentheater. De eerste roes is voorbij en het dringt door dat hij dood is. Onomkeerbaar, ik weet het, maar aanvaarden daar heb ik het moeilijk mee. Het valt tegen, leven zonder Jonah. Laatst was ik met Jan en de kinderen een ijsje halen in het dorp en daarna liepen we even langs wat winkeltjes. Daar hingen leuke zwembroeken, voor Jonah en toen bedacht ik weer dat dat niet meer kan. We proberen een gewoon gezin te zijn, we ontbijten gezellig, gaan naar het strand, waar de meiden zich prima vermaken, we bbq-en en laten het zwembad maar weer eens vollopen. Het is ook soms best leuk, maar het is niet meer zoals het was. Ik hou van kleur en waar het leven voorheen overwegend, rood en groen en geel was is het nu blauw en soms wat paars. Kouder van kleur, alsof de zon even veel moeite heeft met schijnen. We zijn in ons gezin allemaal bezig om ons een weg te banen in het verder leven. De meiden hebben het vaak over Jonah. Ze vinden het fijn om samen te slapen, want alleen is maar alleen. Dat is anders dan voorheen, ze hebben elkaars warmte meer dan ooit nodig. Suus loopt het liefst op Jonah zijn slippers en laarsjes en zijn winterjas mag ook nog een jaar gedragen worden, is besloten door ons kleinste monstertje. Ik hoop dat anderen onze kinderen zullen vragen naar hoe het met hen gaat, hoe zij zich voelen vooral. Zelf merk ik dat ik het fijn vind als mensen even langskomen, even sms-en of mailen. Mensen hoeven niet bang te zijn, omdat ze misschien geen woorden hebben. Woorden hebben wij wel en we hebben vooral behoefte om gehoord te worden. Telkens weer ons verhaal te vertellen, om het te verwerken. Veel mensen zijn daarin heel lief en dat waarderen we heel erg.
Van de week ben ik nog uit eten geweest met alle meiden (nou ja eigenlijk zijn we al vrouwen, maar dat vergeet ik steeds) die hebben geholpen tijdens de condeleance thuis. Het was tijd om te lachen, huilen hadden we immers al samen gedaan. We hebben heerlijk gegeten en vooral veel gelachen. Een meneer achter ons had een hele grote glimlach en genoot zichtbaar mee van onze vrolijkheid.
vergeet ik bijna te vertellen dat Jonah thuis is gekomen en dat zijn sierurn van de week ook is aangekomen. Hij moet nog in de mooie urn over gedaan worden. Hij is mooi, een blauwe wolk met een vlindertje op de deksel, een gouden, zoals de meisjes graag wilden.
maandag 30 juli 2012
Even er tussen uit.
Dagen gaan voorbij, als vanzelf glijden ze voorbij. Maar vanzelf gaan ze niet kan ik zeggen. Rouwen kost veel energie, mijn hersens maken overuren samen met mijn schommelende emoties. Moeilijk is het begin van elke nieuwe dag en ook het einde van elke dag vind ik heel lastig. Dan zijn er nog momenten midden op een dag die soms ook zeer verdrietig voelen. Zoals vandaag, we waren met Suus in het sprookjeswonderland in Enkhuizen en vanzelf kwamen we daar een moeder tegen die de kinderen op dezelfde school heeft als waar onze kinderen op zaten toen we daar nog woonden. Ze vroeg hoe het met Jonah ging, ze wist het duidelijk niet. Vond het een akelig moment, de moeder in kwestie schrok natuurlijk hevig. Ik besefte in de auto terug opeens weer ten volle hoe verschrikkelijk het is om hem kwijt te zijn in het leven. Ons kind is dood en komt nooit meer terug om te kunnen zien en vast te houden. Ik zoek vaak bewust naar stukjes van hem in huis, foto's, zijn schoenen, kleren die in zijn kast liggen. Ik zie andere jongetjes van zijn leeftijd en mis hem dan weer. Het is niet alle dagen zo hevig, vandaag is het er. Misschien komt het ook wel, omdat zijn as vandaag op Terschelling aankomt. Hij komt thuis, maar niet zoals je wilt als ouder. Ik probeer net als wij allen thuis ook te genieten van het leven en ga soms een stapje vooruit. Vandaag helaas twee stappen achteruit. Morgen gaat de zon vast weer schijnen, elk mens heeft hoop nodig zo ook ik!
vrijdag 20 juli 2012
Vakantie
Het is vakantie en veel mensen kijken er naar uit, meestal ik ook. Dit jaar is het anders, de vakantie naar Italy hebben we vlak voor Jonah's overlijden geannuleerd. Het overlijden was dichtbij, maar was er nog niet en we wilden niet met veel verdriet zo ver van huis. We gaan in de herfstvakantie naar Turkije en de meiden hebben er zin in. Ik ook, maar het zal de eerste keer zonder Jonah zijn. Alles is dubbel nu we een kind hebben verloren. We leven door en elke avond denk ik: "Weer een dag voorbij zonder ons kind." Dat wil niet zeggen dat ik nooit lach of geniet van de meiden. Het is alleen dubbel, ik mis mijn kind!
Sommigen vragen of ik ook niet zou willen sterven, omdat het verdriet zeer doet. Dat gevoel ken ik niet, ik wil niet sterven, omdat hij gestorven is. Jonah wilde leven en heeft alles wat er in zat eruit gehaald. Dat wil ik ook, leven en alles wat er in zit eruit halen. Dat wil niet zeggen dat ik geen verdriet heb, alleen heb ik vaak geen woorden voor mijn verdriet. Alleen of met jan, daar is het verdriet zichtbaar en dat is goed...
Verder zei iemand laatst tegen me dat mensen het gaan vergeten op den duur. Mij lijkt dat een goede zaak! Kunnen vergeten dat er een kind overleed, ik gun anderen dat ze het gaan vergeten als de tijd verstrijkt. Voel je dus nooit schuldig als je het straks gaat vergeten. Het lijkt me heerlijk, vergeten...
Als ik wil dat je het weer weet, dan laat ik het wel weten. Dan zal ik over hem praten...
Voor mijzelf vind ik het het lastigst dat anderen die me niet kennen een gezin met drie kinderen zien. En voor mij zal het altijd een gezin met vier kinderen zijn, alleen draag ik één kind mee in mijn hart. Nieuwe vrienden zullen hem niet kennen en ook dat zal komen, nieuwe vrienden. Ik hou van mensen om mij heen, geniet van een kop koffie met een vriendin, een wandeling door bos en duin en een glaasje rosé op ons terras.
Verder zijn we dus thuis deze vakantie en proberen we een beetje te doen alsof we toerist zijn op eigen eiland. Gingen dinsdag de Brandaristocht lopen van 10 kilometer. Gisteren hebben we de fiets gepakt en zijn we gaan picknicken in de duinen en hebben daar wat spelletjes tennis en een ander balspel gespeeld. Verder zijn de meeste vriendinnetjes ook niet op vakantie van de meiden, het is hier gewoon om thuis te zijn in de zomervakantie. Vandaag maar eens kijken wat we gaan doen....
Sommigen vragen of ik ook niet zou willen sterven, omdat het verdriet zeer doet. Dat gevoel ken ik niet, ik wil niet sterven, omdat hij gestorven is. Jonah wilde leven en heeft alles wat er in zat eruit gehaald. Dat wil ik ook, leven en alles wat er in zit eruit halen. Dat wil niet zeggen dat ik geen verdriet heb, alleen heb ik vaak geen woorden voor mijn verdriet. Alleen of met jan, daar is het verdriet zichtbaar en dat is goed...
Verder zei iemand laatst tegen me dat mensen het gaan vergeten op den duur. Mij lijkt dat een goede zaak! Kunnen vergeten dat er een kind overleed, ik gun anderen dat ze het gaan vergeten als de tijd verstrijkt. Voel je dus nooit schuldig als je het straks gaat vergeten. Het lijkt me heerlijk, vergeten...
Als ik wil dat je het weer weet, dan laat ik het wel weten. Dan zal ik over hem praten...
Voor mijzelf vind ik het het lastigst dat anderen die me niet kennen een gezin met drie kinderen zien. En voor mij zal het altijd een gezin met vier kinderen zijn, alleen draag ik één kind mee in mijn hart. Nieuwe vrienden zullen hem niet kennen en ook dat zal komen, nieuwe vrienden. Ik hou van mensen om mij heen, geniet van een kop koffie met een vriendin, een wandeling door bos en duin en een glaasje rosé op ons terras.
Verder zijn we dus thuis deze vakantie en proberen we een beetje te doen alsof we toerist zijn op eigen eiland. Gingen dinsdag de Brandaristocht lopen van 10 kilometer. Gisteren hebben we de fiets gepakt en zijn we gaan picknicken in de duinen en hebben daar wat spelletjes tennis en een ander balspel gespeeld. Verder zijn de meeste vriendinnetjes ook niet op vakantie van de meiden, het is hier gewoon om thuis te zijn in de zomervakantie. Vandaag maar eens kijken wat we gaan doen....
Abonneren op:
Posts (Atom)