Vandaag voor de 2e ochtend weer aan het werk en ik ervaar het nu als lekker. Ik heb een doel waar ik heen moet en collega's die gezellige afleiding geven. Sarah, Roos en Suus vermaken zich thuis met vriendinnen en vanmiddag was het toch nog zulk lekker weer dat het zwembad vol ging met water. We hebben zo'n groot rechthoekig geval en er moet veel water in, maar ze hebben er veel lol in. Zelf ook nog even erin gezeten, ik hou wel van lekker warm water in een bad.
Aan het eind van de week nog een drukke dag voor de boeg op school, met vergaderingen, een uitje en een etentje met het team van beide scholen. Ik heb er wel zin in. Gisteravond had ik een slecht moment, maar vandaag gaat het langzaam weer wat beter. Toch lees ik via de website Kanjer Guusje dat andere ouders ook vanmiddag het bericht hebben gekregen dat hun kind niet meer beter zal worden. Ik lees hun site, waarom zal je je misschien afvragen. Ja, je zoekt verbondenheid met mensen in dezelfde situatie. Met mensen praten die het niet meegemaakt hebben is ook fijn, maar anders.
De meiden hebben bedacht dat Jonah een vlinder is en elke keer als we er één zien benoemen ze dat Jonah is de tuin is. Wel een mooie gedachte, komt misschien wel, omdat hij veel vlinders tekende vlak voor zijn dood.
Morgen weer naar school en hopelijk weer even zwemmen.
Als vreemde lees ik je blog. Wat erg dat Jonah dood is. Ooit las ik je blog toen jullie nog niet verhuisd waren en toen was er zoveel hoop... was hij eigenlijk genezen.
BeantwoordenVerwijderenWaarom? Ik denk daar wel eens over, ik lees namelijk meer blogs over kinderen met kanker. Wij hebben ook vier kinderen, en bij de zwangerschap van onze derde bleek uit bloedonderzoek dat hij een zeer grote kans had op een ernstige genetische afwijking. Niet verder laten onderzoeken, toch genoten van de zwangerschap ondanks alle angsten, en zie! Ons kind was gezond (met naar later bleek autisme, maar ach, wat is nou toch autisme...)! En sindsdien volg ik, als ik ze tegenkom, blogs van ouders die wel het ergste meemaken. Omdat ik hoop dat het kracht geeft. Ik geloof daar namelijk wel in, dat ik mijn energie op de een of andere manier overdraag, geen idee...Omdat wij die afgrond in de ogen hebben gezien, ik me zwanger en wel toen ook heb afgevraagd hoe ik een uitvaart zou willen doen en hoop dat mijn steun een beetje kracht geeft.
Ik wil je, na deze overdreven lange uitleg, gewoon laten weten dat ik aan jullie denk, dat ik meeleef, en meetreur, verschrikkelijk je kind niet meer te kunnen vasthouden, en verschrikkelijk ook, telkens een stukje meer van hem te missen in het proces daarnaar toe, je leven verder te moeten gaan, terwijl hij stilstaat, terwijl je hem steeds meer een beetje kwijtraakt in de tijd, ook al blijft hij altijd in je hart...
Kanker is zo'n wrede en ontmenselijkende ziekte, en tegelijk ligt daar misschien ook een stukje 'troost', zo ziek als je ervan wordt, dan is leven gewoon niet meer mogelijk. Ik hoop dat ik je hier niet mee kwets, dit is zoals ik het heb ervaren toen mijn moeder eraan stierf; ik wilde haar niet kwijt, kon haar niet missen, maar zoals ze was geworden kon het ook niet meer...
Een hele dikke knuffel voor jou en voor je gezin, met Jonah erbij, voor altijd vier kinderen..
Mirjam