Even er tussen uit.

Dagen gaan voorbij, als vanzelf glijden ze voorbij. Maar vanzelf gaan ze niet kan ik zeggen. Rouwen kost veel energie, mijn hersens maken overuren samen met mijn schommelende emoties. Moeilijk is het begin van elke nieuwe dag en ook het einde van elke dag vind ik heel lastig. Dan zijn er nog momenten midden op een dag die soms ook zeer verdrietig voelen. Zoals vandaag, we waren met Suus in het sprookjeswonderland in Enkhuizen en vanzelf kwamen we daar een moeder tegen die de kinderen op dezelfde school heeft als waar onze kinderen op zaten toen we daar nog woonden. Ze vroeg hoe het met Jonah ging, ze wist het duidelijk niet. Vond het een akelig moment, de moeder in kwestie schrok natuurlijk hevig. Ik besefte in de auto terug opeens weer ten volle hoe verschrikkelijk het is om hem kwijt te zijn in het leven. Ons kind is dood en komt nooit meer terug om te kunnen zien en vast te houden. Ik zoek vaak bewust naar stukjes van hem in huis, foto's, zijn schoenen, kleren die in zijn kast liggen. Ik zie andere jongetjes van zijn leeftijd en mis hem dan weer. Het is niet alle dagen zo hevig, vandaag is het er. Misschien komt het ook wel, omdat zijn as vandaag op Terschelling aankomt. Hij komt thuis, maar niet zoals je wilt als ouder. Ik probeer net als wij allen thuis ook te genieten van het leven en ga soms een stapje vooruit. Vandaag helaas twee stappen achteruit. Morgen gaat de zon vast weer schijnen, elk mens heeft hoop nodig zo ook ik!

Vakantie

Het is vakantie en veel mensen kijken er naar uit, meestal ik ook. Dit jaar is het anders, de vakantie naar Italy hebben we vlak voor Jonah's overlijden geannuleerd. Het overlijden was dichtbij, maar was er nog niet en we wilden niet met veel verdriet zo ver van huis. We gaan in de herfstvakantie naar Turkije en de meiden hebben er zin in. Ik ook, maar het zal de eerste keer zonder Jonah zijn. Alles is dubbel nu we een kind hebben verloren. We leven door en elke avond denk ik: "Weer een dag voorbij zonder ons kind." Dat wil niet zeggen dat ik nooit lach of geniet van de meiden. Het is alleen dubbel, ik mis mijn kind!

Sommigen vragen of ik ook niet zou willen sterven, omdat het verdriet zeer doet. Dat gevoel ken ik niet, ik wil niet sterven, omdat hij gestorven is. Jonah wilde leven en heeft alles wat er in zat eruit gehaald. Dat wil ik ook, leven en alles wat er in zit eruit halen. Dat wil niet zeggen dat ik geen verdriet heb, alleen heb ik vaak geen woorden voor mijn verdriet. Alleen of met jan, daar is het verdriet zichtbaar en dat is goed...

Verder zei iemand laatst tegen me dat mensen het gaan vergeten op den duur. Mij lijkt dat een goede zaak! Kunnen vergeten dat er een kind overleed, ik gun anderen dat ze het gaan vergeten als de tijd verstrijkt. Voel je dus nooit schuldig als je het straks gaat vergeten. Het lijkt me heerlijk, vergeten...
Als ik wil dat je het weer weet, dan laat ik het wel weten. Dan zal ik over hem praten...
Voor mijzelf vind ik het het lastigst dat anderen die me niet kennen een gezin met drie kinderen zien. En voor mij zal het altijd een gezin met vier kinderen zijn, alleen draag ik één kind mee in mijn hart. Nieuwe vrienden zullen hem niet kennen en ook dat zal komen, nieuwe vrienden. Ik hou van mensen om mij heen, geniet van een kop koffie met een vriendin, een wandeling door bos en duin en een glaasje rosé op ons terras.

Verder zijn we dus thuis deze vakantie en proberen we een beetje te doen alsof we toerist zijn op eigen eiland. Gingen dinsdag de Brandaristocht lopen van 10 kilometer. Gisteren hebben we de fiets gepakt en zijn we gaan picknicken in de duinen en hebben daar wat spelletjes tennis en een ander balspel gespeeld. Verder zijn de meeste vriendinnetjes ook niet op vakantie van de meiden, het is hier gewoon om thuis te zijn in de zomervakantie. Vandaag maar eens kijken wat we gaan doen....

Verdriet is niet altijd zichtbaar

Ik schrijf nog maar een stukje, omdat ik merk dat het opschrijven mijn gedachten ervoor zorgen dat ik ook kan huilen. Dat doe ik dan terwijl ik schrijf. Het definitieve wordt door het op papier te zien echter. Definitief geen Jonah meer in huis, geen lieve woordjes meer en geen armpjes meer om mijn nek als ik thuis kom. Het doet pijn en ik moet ervan huilen. Huilen als ik deze foto zie die bij Sarah op het bureau staat en waar ik mezelf 's ochtends vind om even naar te kijken. Zijn gezicht die zoveel liefs, rust en blijdschap laat zien. Het was gisteren drie weken terug dat Jonah overleed en ik ga hem steeds meer missen. Eerst is het net of het niet helemaal doordringt en nu komt het besef dat het een afscheid is voor altijd. Toch wil ik graag geloven dat elke vlinder in de tuin een klein stukje van Jonah is. De vogel die 's avonds in de dakgoot naar ons kijkt en dan uit volle borst een liedje zingt een stukje van Jonah is.

Toch zien niet veel mensen mijn verdriet, want er is ook een andere kant van mij. Een kant die kan lachen en af en toe echt geniet van de meiden, vrienden en samen met Jan zijn. Ik weet dat we door moeten en ik doe ook erg mijn best. Op sommige dagen is het gewoon lastiger dan op andere dagen.
Mensen om mij heen vragen soms hoe het met ons gaat. Een lastige vraag vind ik dat om te beantwoorden, want een simpel antwoord is er niet. Het is niet iets wat over gaat in de loop van de tijd. Het is iets waar we mee moeten leren leven en hoe dat precies moet weet ik nog niet.

Mijn gevoel volgen, dat is wat ik doe. Koesteren wat we hebben, het besef dat het heel bijzonder is dat er drie gezonde kinderen nog aan de eettafel zitten. Een intens gevoel is dat. Wat je alleen kent als je iets verloren bent, helaas! Koesteren dat hij zoveel liefde heeft gegeven. Er zijn mensen die nooit kinderen krijgen. Wat een geluk dat we hem dan zes jaar mochten hebben, maar wat doet het zeer dat hij niet langer mocht blijven.

Vraag vooral hoe het met ons gaat, maar verwacht geen simpel antwoord.