Even er tussen uit.

Dagen gaan voorbij, als vanzelf glijden ze voorbij. Maar vanzelf gaan ze niet kan ik zeggen. Rouwen kost veel energie, mijn hersens maken overuren samen met mijn schommelende emoties. Moeilijk is het begin van elke nieuwe dag en ook het einde van elke dag vind ik heel lastig. Dan zijn er nog momenten midden op een dag die soms ook zeer verdrietig voelen. Zoals vandaag, we waren met Suus in het sprookjeswonderland in Enkhuizen en vanzelf kwamen we daar een moeder tegen die de kinderen op dezelfde school heeft als waar onze kinderen op zaten toen we daar nog woonden. Ze vroeg hoe het met Jonah ging, ze wist het duidelijk niet. Vond het een akelig moment, de moeder in kwestie schrok natuurlijk hevig. Ik besefte in de auto terug opeens weer ten volle hoe verschrikkelijk het is om hem kwijt te zijn in het leven. Ons kind is dood en komt nooit meer terug om te kunnen zien en vast te houden. Ik zoek vaak bewust naar stukjes van hem in huis, foto's, zijn schoenen, kleren die in zijn kast liggen. Ik zie andere jongetjes van zijn leeftijd en mis hem dan weer. Het is niet alle dagen zo hevig, vandaag is het er. Misschien komt het ook wel, omdat zijn as vandaag op Terschelling aankomt. Hij komt thuis, maar niet zoals je wilt als ouder. Ik probeer net als wij allen thuis ook te genieten van het leven en ga soms een stapje vooruit. Vandaag helaas twee stappen achteruit. Morgen gaat de zon vast weer schijnen, elk mens heeft hoop nodig zo ook ik!