Toch weer een blog!

Lang hebben we gedacht geen blog meer te beginnen, maar nu alles langer dan gedacht duurt hebben we er toch weer één gemaakt. Nu kan iedereen zelf bepalen of ze het willen lezen en wanneer.

Het gaat met Jonah steeds een beetje slechter. Gisteren was een bijzonder slechte dag, waarop hij 22 uur sliep en alleen een beetje yoghurt at. Vandaag was dan weer eens een goeie dag, want die zijn er ook. Jonah sliep uit en wilde toen hij om half 11 beneden was wel een potje kaarten, ook even op de i-pad en daarna de vertrouwde tv aan en lekker kijken in het bed. Ook at hij weer zijn favoriete eten, pannenkoek, frikandel en yoghurt.  Jonah heeft op dit moment geen pijn door de morfine die via een pomp gegeven wordt. Voordeel is dat we zo snel pijn die plotseling komt kunnen tegengaan. Jonah en wij proberen van de kleine dingen samen nog te genieten, al voelt het steeds zwaarder aan. Soms duren de dagen lang en als je denkt dat het einde er bijna zal zijn, dan leeft hij weer een beetje op. Het is net als de eerste keer tijdens zijn ziek zijn een achtbaan waar je niet uitkan, hij gaat maar door. We zijn blij soms met wat afleiding in de vorm van bezoek en belangstellende vragen naar Jonah en zijn zussen. Zelf proberen we ook af en toe even uit te breken. Door een wandeling te maken met de buuv, kopje koffie bij een vriendin en de dagelijkse sport om wat energie kwijt te raken. Slapen doen we sinds een aantal dagen weer met zijn drieën, waarbij ik in het midden nooit last heb van een tekort aan dekbed. Wie mij kent weet dat ik nooit met mijn kinderen in één bed slaap, omdat ik dan niet slaap. Maar nu vind ik het wel fijn, ik kan hem nu nog vast houden, even een kus geven en als ik ga slapen hoor ik nu niet van 1 man dat hij van mij houdt, maar van beide kanten wordt dit tegen mij verteld. En ik kan je vertellen dat die zin mij en Jonah heerlijk laat slapen.