Even een up-date

Gisteren had Jonah heel veel hoofdpijn en na herhaaldelijk bijgeven van extra morfine is door de huisarts besloten de hoeveelheid morfine per uur te verhogen. Ook een ander middel tegen zwellingen bij hersentumoren is verhoogd in de hoop de pijn onder controle te krijgen. Dat is aan het einde van de dag gelukt en toen heeft Jonah de hele nacht bij ons in bed geslapen. 's Avonds nog wel 1 keer extra morfine gegeven voor buikpijn en vandaag heeft hij geslapen tot 3 uur. Daarna wilde hij naar beneden en tv-kijken. Jonah is nog wel heel helder als hij wakker is en uiteindelijk heeft hij voor hij om half 7 weer naar bed ging een ontbijtkoekje en een sausijsje gegeten. De combi's zijn wat apart, maar ach.

Meneer heeft nog steeds in 't hoofd om morgenmiddag mee te gaan naar het strand. "Als ik maar niet hoef te lopen hé mama." Nou dat hoeft niet, we brengen hem naar de waterkant, strandtentje en kussens mee. Hij wil kijken hoe zijn zussen spelen en kijken naar de zee.  Ook heeft hij nog zin om morgen na het strand te barbecuen, hij wil nog graag bij elkaar zijn. Misschien eet hij niets, maar het erbij zijn.

Voor ons was het gisteren een zware dag en ook vandaag als hij tot 3 uur niet naar beneden wil en alleen wil zijn trekt het zijn sporen op ons allen. Je wilt je kind zo graag alle pijn besparen, maar dat kan niet. We kunnen er alleen maar voor hem zijn, hem vasthouden en vertellen dat we van hem houden. Er zijn geen woorden voor het verdriet wat we hebben, omdat we ons kind aan het verliezen zijn. Mensen vragen hoe het gaat? We proberen er het beste van te maken, leven soms op de automatische piloot, huilen en stoppen het naderende einde soms bewust weg. maar het haalt ons geregeld in. Dus weet je niet wat je tegen ons moet zeggen, een gebaar is ook al genoeg, wij weten het vaak ook niet. Gelukkig leven er veel mensen met ons mee, per post, telefoon of bij ons thuis. Bedankt daarvoor.