Er is nog de wil.

Jonah heeft zaterdag, zondag en maandag een morfineverhoging gehad vanwege hoofdpijn, buikpijn en pijn in zijn nek. De morfinepomp staat nu maximaal, maar er kan nog een pomp bij als dat nodig is. Ook heeft hij vermoedelijk een blaasonsteking en daar krijgt hij antibiotica voor, het doet namelijk ondanks de morfine pijn bij het plassen. En als je denkt dat Jonah veel slaapt door de morfine heb je het mis. Hij is de laatste twee dagen bijna niet in slaap te krijgen overdag. Hij is heel moe, zegt hijzelf, maar hij wil niet slapen. Hij wil tv kijken en mama of papa moet de hele tijd bij hem blijven. Dat doen we dus, want nu kan het nog! Zo zit hij tv te kijken en ben ik de gehele dag bijna aan het haken. Een hondje voor Jonah, want dat wil hij nog. Op leven en dood zit ik te haken in de hoop dat hij donderdag uiterlijk af is en hij hem nog kan vasthouden. Jonah eet sinds vrijdag nagenoeg niets meer en drinken doet hij mondjesmaat. De gezwellen lijken met de dag te groeien, maar de wil om te blijven lijkt er nog zo sterk te zijn. Hij wil nog niet loslaten en wij willen dat eigenlijk ook niet, want we houden zoveel van hem. Sarah, Roos en Suus  zitten nog zo graag even naast hem op het bed. Suus geeft hem elke dag een kus op zijn voorhoofd, ook al wil hij dat gepoezel niet altijd, Suus plakt haar kus er gewoon op. Jonah is heel kalm, zelfs bij pijn is hij voor een kind kalm. Als mama maar bij hem blijft dan is het goed. Zo lang de pijn onder controle te houden is met morfine gaat Jonah niet slapen, maar we houden er rekening mee dat dit niet zo lang meer uit te stellen is. De huisarts en de oncoloog staan er van te kijken dat hij het zo lang volhoudt. Er is die wil, daar zijn we van overtuigd.