Veel mensen vragen hoe het nu met ons is, of we kunnen slapen?
En ja, wat moet je zeggen. We slapen wel redelijk goed, we eten ook redelijk goed en met de meiden is ook alles redelijk goed. We hebben al maanden hier naar toe geleefd en telkens was er het afscheid van een klein stukje van Jonah zoals wij hem kenden voor hij weer ziek werd. We zijn aan het overleven. Ik huil niet de hele dag en probeer wat bezig te blijven. Wel is er dat zware gevoel rond mijn hart en buik, ik mis hem, maar ik moet tegelijkertijd ook door. Ik besef ook heel goed dat het zware gevoel, het verdriet er nog heel lang zullen blijven. Toch proberen we voor de meiden door te leven. We zijn gisteren even met Roos het dorp in geweest en daar had Roos de grootste lol met Nienke, een vriendinnetje. Ze gingen samen in de gelukskevers en wij mochten trekken. Wij moeten door en ik probeer echt te genieten van de meiden. Ik hou net zoveel van hen als van Jonah, alleen zij zijn nog hier. Dus gaan we door. En dan onverwacht overvalt je het gemis, zoals gisteren aan tafel toen de meiden een knetterijsje aten en ik opeens bedacht hoe gek Jonah was op ijsjes. Ik huilde aan tafel en Suus vroeg waarom ik huilde. Roos begreep het en deed even mijn hanger open, "kijk maar even naar hem mama, dat doe ik ook als ik verdrietig ben." Tja, dat helpt even... Zij missen hem ook en noemen dat op, bekijken zijn film opnieuw en opnieuw. Die kan ik ook niet kijken zonder te huilen, dan zie ik weer even op beeld wat ik zo mis. Maar ja ik ben er niet het mens naar om de hele dag te huilen. Jonah zou willen dat we proberen elke dag toch even te lachen. Want dat deed Jonah tot de laatste dag, genieten van het leven en lachen.
Wat schrijf je het weer mooi op en wat knap om het zo allemaal te kunnen verwoorden.
BeantwoordenVerwijderenTranen in mijn ogen bij het lezen ervan.
Sterkte maar weer !
Kuzz, Sonja
Ik heb mij ook afgevraagd hoe het nu zou zijn geweest om weer naar huis te gaan op Terschelling, het thuis komen zonder Jonah, het lege plekje. Oh wat moet dat pijn hebben gedaan. Je bent bijzonder sterk maar mag huilen en je kinderen mogen ook zien dat je huilt. Jonah blijft altijd bij jullie, alleen niet tastbaar aanwezig, maar hij is altijd een deel van jezelf en van je leven. Hij is daar waar geen pijn en verdriet is, er komt vast een dag waarop er een teken is in iets onverwachts waardoor je weet dat het goed met hem gaat. Sterkte, ik hoop dat de mensen die je al deze tijd gesteund hebben jullie blijven steunen. Hopelijk zijn jullie ook al genoeg geworteld op Terschelling zodat je daar ook steun zal vinden. Liefs van Yvonne
BeantwoordenVerwijderenWij vroegen ons af hoe het met jullie is. Zo moeilijk om de draad op te pakken van het gewone leven. En moet je dat al? Doe wat goed voelt en huilen en verdrietig zijn mag, evenals lachen en blij zijn. Sterkte en een dikke zoen van Mike, Diane, Mabel & Mauro.
BeantwoordenVerwijderen