Ik schrijf nog maar een stukje, omdat ik merk dat het opschrijven mijn gedachten ervoor zorgen dat ik ook kan huilen. Dat doe ik dan terwijl ik schrijf. Het definitieve wordt door het op papier te zien echter. Definitief geen Jonah meer in huis, geen lieve woordjes meer en geen armpjes meer om mijn nek als ik thuis kom. Het doet pijn en ik moet ervan huilen. Huilen als ik deze foto zie die bij Sarah op het bureau staat en waar ik mezelf 's ochtends vind om even naar te kijken. Zijn gezicht die zoveel liefs, rust en blijdschap laat zien. Het was gisteren drie weken terug dat Jonah overleed en ik ga hem steeds meer missen. Eerst is het net of het niet helemaal doordringt en nu komt het besef dat het een afscheid is voor altijd. Toch wil ik graag geloven dat elke vlinder in de tuin een klein stukje van Jonah is. De vogel die 's avonds in de dakgoot naar ons kijkt en dan uit volle borst een liedje zingt een stukje van Jonah is.
Toch zien niet veel mensen mijn verdriet, want er is ook een andere kant van mij. Een kant die kan lachen en af en toe echt geniet van de meiden, vrienden en samen met Jan zijn. Ik weet dat we door moeten en ik doe ook erg mijn best. Op sommige dagen is het gewoon lastiger dan op andere dagen.
Mensen om mij heen vragen soms hoe het met ons gaat. Een lastige vraag vind ik dat om te beantwoorden, want een simpel antwoord is er niet. Het is niet iets wat over gaat in de loop van de tijd. Het is iets waar we mee moeten leren leven en hoe dat precies moet weet ik nog niet.
Mijn gevoel volgen, dat is wat ik doe. Koesteren wat we hebben, het besef dat het heel bijzonder is dat er drie gezonde kinderen nog aan de eettafel zitten. Een intens gevoel is dat. Wat je alleen kent als je iets verloren bent, helaas! Koesteren dat hij zoveel liefde heeft gegeven. Er zijn mensen die nooit kinderen krijgen. Wat een geluk dat we hem dan zes jaar mochten hebben, maar wat doet het zeer dat hij niet langer mocht blijven.
Vraag vooral hoe het met ons gaat, maar verwacht geen simpel antwoord.
Lieverds, ook vooral blijven geloven dat de vlinder en de vogels die hun mooie lied zingen een deel van Jonah zijn! Jonah was ook net een vlinder die graag overal het mooiste wou meemaken om hier en daar heen te fladderen en de vogel...is zijn lach.De kaart en de dienst kaart staan bij ons op de vensterbank met een gedenkkaars erbij.Uit ons hart en onze gedachten gaat hij niet meer! Dikke knuffel voor Roos,Sarah en Suus
BeantwoordenVerwijderenWat 'n mooie gedachte dat de vlinders en de vogel 'n deel van Jonah zijn....ik geloof ook echt dat 't zo is....er is veel meer tussen hemel en aarde....
BeantwoordenVerwijderenWat heb je alles toch weer mooi verwoord....krijg er kippevel van...
Ik weet god zij dank niet wat 't is om 'n kind te verliezen maar alleen al bij de gedachten gaan de rillingen door mijn lijf.
Maar julie zijn sterk en ik vind 't bijzonder knap hoe positief je bent....echt diep respect...
Nogmaals 't allerbeste voor de toekomst, dat jullie maar lang met de meiden samen mogen genieten van elkaar, hoe moeilijk dat nu ook nog zal zijn...Groetjes xx
Ik kijk af en toe nog steeds even op Jonahs blog zodat ik weet hoe het met jullie gaat.
BeantwoordenVerwijderenIk vind je erg sterk en positief ingesteld, Marion.
Jonah is niet voor niets op deze aarde geweest, al heb ik geen idee van de reden dat hij hier niet langer mocht zijn.
Ik denk regelmatig aan jullie, xxx